ΠΗΓΗ:Το Ποντίκι

Η πρόνοια λείπει, η υποκρισία περισσεύει...

Συνήθως το αίσθημα με το οποίο αντιμετωπίζουμε τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους ηλικιωμένους ή τους πάσχοντες από βαριά σωματικά ή ψυχικά νοσήματα είναι ο οίκτος. Ενδεχομένως να αποτελούν την ευκαιρία που μας παρουσιάζεται για την «καλή πράξη της ημέρας».

Στην πραγματικότητα νιώθουμε ανακούφιση που δεν βρισκόμαστε στη θέση τους και ευχόμαστε να μην βρεθούμε ποτέ σ’ αυτήν. Όσο για τους πράγματι πάσχοντες, υπάρχει και η κοινωνική πρόνοια. Είναι όμως αρκετή;
Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το Άσυλο Ανιάτων, με τη διοίκηση του ιδρύματος να δηλώνει «αδυναμία» να αντεπεξέλθει στα χρέη και να απειλεί με λουκέτο, μετατοπίζοντας την ευθύνη για τη διαμονή, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τη σίτιση των 210 νοσηλευομένων – όλοι πάσχοντες από βαριά νοσήματα – και τη μισθοδοσία των επί οκτώ μήνες απλήρωτων εργαζομένων στο κράτος, επανήλθε στο προσκήνιο το μόνιμο έλλειμμα της κοινωνικής πρόνοιας.
Γέμισαν λοιπόν οι σελίδες των εφημερίδων και οι οθόνες των τηλεοράσεων με ταλαιπωρημένους ηλικιωμένους πάνω σε αναπηρικά καροτσάκια να στέκονται μπροστά στις κλούβες των ΜΑΤ που έφραζαν τον δρόμο προς το Μέγαρο Μαξίμου. Δόθηκε βήμα στους απελπισμένους συγγενείς που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν και στους απλήρωτους εργαζομένους, οι οποίοι εδώ και μήνες εργάζονται οικειοθελώς προκειμένου να μην εγκαταλειφθούν στην τύχη τους οι ασθενείς, με τους οποίους έχουν αναπτύξει μια σχέση που ξεπερνά τα όρια νοσηλευτή - νοσηλευομένου.
Ακούστηκαν οι απόψεις της διοίκησης, που υποστηρίζει πως το χρέος των 8 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο αφορά ληξιπρόθεσμες οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία και την εφορία, οφείλεται στην καθυστερημένη καταβολή των οφειλόμενων ποσών του ΕΟΠΥΥ προς το ίδρυμα.
Γράφτηκαν ξανά και ξανά οι σοβαρές καταγγελίες του Σωματείου Εργαζομένων, που κατηγορούν τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του φιλανθρωπικού ιδρύματος για κακοδιαχείριση και εκμετάλλευση της τεράστιας ακίνητης περιουσίας (που ξεπερνά τα 1.200 ακίνητα) με σκοπό τον προσωπικό πλουτισμό.
Σύμφωνα με τις καταγγελίες των εργαζομένων, το Δ.Σ. δεν δίστασε, μάλιστα, να βάλει «πωλητήριο» ακόμα και στο οικόπεδο όπου είναι κτισμένο το νοσοκομείο του Ασύλου Ανιάτων, στην οδό Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη. Ουσιαστικά «πετώντας» στον δρόμο τους ηλικιωμένους ασθενείς και εργαζομένους.

Η διοίκηση
Σε αυτές τις σοβαρές καταγγελίες η διοίκηση του Ασύλου, μέσω της προέδρου Ιωάννας Ηλιάδη, αρκείται σε γενικόλογες απαντήσεις. Θεωρεί μη σκόπιμη τη διενέργεια έρευνας εις βάρος συγκεκριμένων προσώπων που ενδεχομένως να ευθύνονται για την κακή οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Άσυλο.
Η διοίκηση αποδίδει την αδυναμία πληρωμής των εργαζομένων και προμηθευτών στα οφειλόμενα από τον ΕΟΠΥΥ, αλλά την ίδια ώρα προσλαμβάνει νέο νομικό σύμβουλο με αμοιβή άνω των 5.500 ευρώ!
Ακόμη ισχυρίζεται ότι τα περισσότερα από τα ακίνητα της περιουσίας του ιδρύματος είτε είναι αδιάθετα είτε οι ενοικιαστές τους δεν καταβάλλουν τα ενοίκια στο ίδρυμα. Καθώς και ότι, σύμφωνα με το πλάνο βιωσιμότητας που κατέθεσαν οι ορκωτοί λογιστές της εταιρείας Grand Thornton, που διενήργησε έλεγχο στα οικονομικά στοιχεία του Ασύλου κατόπιν κλήσεως από τη διοίκηση, ως μόνη λύση εμφανίστηκε η πώληση του οικοπέδου του νοσοκομείου – στην ουσία πρόκειται για το «φιλέτο της συνολικής περιουσίας» – σε εργολάβο υγείας για τη «δημιουργία ενός σύγχρονου νοσηλευτικού ιδρύματος που θα αναλάβει την περίθαλψη των ασθενών του Ασύλου και θα απορροφήσει τους εργαζομένους».
Καμιά μέριμνα δεν λαμβάνεται φυσικά για την τύχη των 210 ασθενών και 140 εργαζομένων, οι οποίοι θα βρεθούν από τη μια στιγμή στην άλλη «μετέωροι» και εκτεθειμένοι στη βούληση του κάθε ιδιώτη, ο οποίος θα επιλέξει να επενδύσει με σκοπό το κέρδος.
Όσο για την ηγεσία του υπουργείου Υγείας, που τυπικά είναι υπεύθυνο για την τύχη του Ασύλου, αν και όπως υποστηρίζουν κύκλοι του υπουργείου πρόκειται για Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου που διατηρεί το αυτοδιοίκητο, αρκείται στον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου δηλώνοντας αδυναμία να επέμβει για τη λύση του προβλήματος.
Διαβάζοντας τα παραπάνω ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, βλέποντας ευθύνες εκεί όπου πιστεύει ότι αναλογούν.
Να εκφράσει τη θλίψη και τη συμπόνια του, να νιώσει οργή για την ανάλγητη πολιτεία που εγκαταλείπει στη μοίρα τους «ασθενείς και οδοιπόρους», να καταγγείλει τη Δικαιοσύνη που κωλυσιεργεί μπροστά στο ενδεχόμενο «ορισμένα κοράκια» να έχουν βάλει στο μάτι την περιουσία του Ασύλου.
Και αφού τα κάνει όλα αυτά, να επιστρέψει στην... αυτονόητη καθημερινότητά του.
ΥΓ.: Όταν σκεφτήκαμε να δώσουμε συνέχεια στο θέμα του Ασύλου Ανιάτων, σκοπός ήταν να παρουσιάσουμε φωτογραφικό υλικό μέρους της μεγάλης ακίνητης περιουσίας του ιδρύματος, που παραμένει ανεκμετάλλευτη και θα μπορούσε να διατεθεί για την κάλυψη των τρεχουσών αναγκών. Αντ’ αυτής της λύσης η διοίκηση του Ασύλου αποφάσισε να βάλει λουκέτο στο οικόπεδο όπου στεγάζεται το νοσοκομείο, όπου διαμένουν οι 210 ασθενείς. Ουσιαστικά δηλαδή αποφάσισε την έξοδο των προσώπων που στοιχειοθετούν τον λόγο της ύπαρξης του Ασύλου Ανιάτων για περισσότερα από 100 χρόνια.
Λίγες φωτογραφίες όμως και κάποιες σκόρπιες γραμμές δεν έχουν καμιά σημασία μπροστά στον πόνο, την απογοήτευση και τη φροντίδα που επιζητούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, στη θέση των οποίων δεν θα ήθελε να βρεθεί κανείς μας. Ενδιαφέρον είναι αυτό που έχουν ανάγκη περισσότερο απ’ όλα αυτοί και άλλοι πολλοί συνάνθρωποί μας. Και όχι ένα ακόμα ρεπορτάζ. Ή, ακόμα χειρότερα, την υποκρισία μας... 
http://www.topontiki.gr/article/70582/I-pronoia-leipei-i-upokrisia-perisseuei