26/3/14

 ΠΗΓΗ:Το Ποντίκι
Η πρόνοια λείπει, η υποκρισία περισσεύει...

Συνήθως το αίσθημα με το οποίο αντιμετωπίζουμε τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους ηλικιωμένους ή τους πάσχοντες από βαριά σωματικά ή ψυχικά νοσήματα είναι ο οίκτος. Ενδεχομένως να αποτελούν την ευκαιρία που μας παρουσιάζεται για την «καλή πράξη της ημέρας».

Στην πραγματικότητα νιώθουμε ανακούφιση που δεν βρισκόμαστε στη θέση τους και ευχόμαστε να μην βρεθούμε ποτέ σ’ αυτήν. Όσο για τους πράγματι πάσχοντες, υπάρχει και η κοινωνική πρόνοια. Είναι όμως αρκετή;
Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το Άσυλο Ανιάτων, με τη διοίκηση του ιδρύματος να δηλώνει «αδυναμία» να αντεπεξέλθει στα χρέη και να απειλεί με λουκέτο, μετατοπίζοντας την ευθύνη για τη διαμονή, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τη σίτιση των 210 νοσηλευομένων – όλοι πάσχοντες από βαριά νοσήματα – και τη μισθοδοσία των επί οκτώ μήνες απλήρωτων εργαζομένων στο κράτος, επανήλθε στο προσκήνιο το μόνιμο έλλειμμα της κοινωνικής πρόνοιας.
Γέμισαν λοιπόν οι σελίδες των εφημερίδων και οι οθόνες των τηλεοράσεων με ταλαιπωρημένους ηλικιωμένους πάνω σε αναπηρικά καροτσάκια να στέκονται μπροστά στις κλούβες των ΜΑΤ που έφραζαν τον δρόμο προς το Μέγαρο Μαξίμου. Δόθηκε βήμα στους απελπισμένους συγγενείς που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν και στους απλήρωτους εργαζομένους, οι οποίοι εδώ και μήνες εργάζονται οικειοθελώς προκειμένου να μην εγκαταλειφθούν στην τύχη τους οι ασθενείς, με τους οποίους έχουν αναπτύξει μια σχέση που ξεπερνά τα όρια νοσηλευτή - νοσηλευομένου.
Ακούστηκαν οι απόψεις της διοίκησης, που υποστηρίζει πως το χρέος των 8 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο αφορά ληξιπρόθεσμες οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία και την εφορία, οφείλεται στην καθυστερημένη καταβολή των οφειλόμενων ποσών του ΕΟΠΥΥ προς το ίδρυμα.
Γράφτηκαν ξανά και ξανά οι σοβαρές καταγγελίες του Σωματείου Εργαζομένων, που κατηγορούν τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του φιλανθρωπικού ιδρύματος για κακοδιαχείριση και εκμετάλλευση της τεράστιας ακίνητης περιουσίας (που ξεπερνά τα 1.200 ακίνητα) με σκοπό τον προσωπικό πλουτισμό.
Σύμφωνα με τις καταγγελίες των εργαζομένων, το Δ.Σ. δεν δίστασε, μάλιστα, να βάλει «πωλητήριο» ακόμα και στο οικόπεδο όπου είναι κτισμένο το νοσοκομείο του Ασύλου Ανιάτων, στην οδό Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη. Ουσιαστικά «πετώντας» στον δρόμο τους ηλικιωμένους ασθενείς και εργαζομένους.

Η διοίκηση
Σε αυτές τις σοβαρές καταγγελίες η διοίκηση του Ασύλου, μέσω της προέδρου Ιωάννας Ηλιάδη, αρκείται σε γενικόλογες απαντήσεις. Θεωρεί μη σκόπιμη τη διενέργεια έρευνας εις βάρος συγκεκριμένων προσώπων που ενδεχομένως να ευθύνονται για την κακή οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Άσυλο.
Η διοίκηση αποδίδει την αδυναμία πληρωμής των εργαζομένων και προμηθευτών στα οφειλόμενα από τον ΕΟΠΥΥ, αλλά την ίδια ώρα προσλαμβάνει νέο νομικό σύμβουλο με αμοιβή άνω των 5.500 ευρώ!
Ακόμη ισχυρίζεται ότι τα περισσότερα από τα ακίνητα της περιουσίας του ιδρύματος είτε είναι αδιάθετα είτε οι ενοικιαστές τους δεν καταβάλλουν τα ενοίκια στο ίδρυμα. Καθώς και ότι, σύμφωνα με το πλάνο βιωσιμότητας που κατέθεσαν οι ορκωτοί λογιστές της εταιρείας Grand Thornton, που διενήργησε έλεγχο στα οικονομικά στοιχεία του Ασύλου κατόπιν κλήσεως από τη διοίκηση, ως μόνη λύση εμφανίστηκε η πώληση του οικοπέδου του νοσοκομείου – στην ουσία πρόκειται για το «φιλέτο της συνολικής περιουσίας» – σε εργολάβο υγείας για τη «δημιουργία ενός σύγχρονου νοσηλευτικού ιδρύματος που θα αναλάβει την περίθαλψη των ασθενών του Ασύλου και θα απορροφήσει τους εργαζομένους».
Καμιά μέριμνα δεν λαμβάνεται φυσικά για την τύχη των 210 ασθενών και 140 εργαζομένων, οι οποίοι θα βρεθούν από τη μια στιγμή στην άλλη «μετέωροι» και εκτεθειμένοι στη βούληση του κάθε ιδιώτη, ο οποίος θα επιλέξει να επενδύσει με σκοπό το κέρδος.
Όσο για την ηγεσία του υπουργείου Υγείας, που τυπικά είναι υπεύθυνο για την τύχη του Ασύλου, αν και όπως υποστηρίζουν κύκλοι του υπουργείου πρόκειται για Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου που διατηρεί το αυτοδιοίκητο, αρκείται στον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου δηλώνοντας αδυναμία να επέμβει για τη λύση του προβλήματος.
Διαβάζοντας τα παραπάνω ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, βλέποντας ευθύνες εκεί όπου πιστεύει ότι αναλογούν.
Να εκφράσει τη θλίψη και τη συμπόνια του, να νιώσει οργή για την ανάλγητη πολιτεία που εγκαταλείπει στη μοίρα τους «ασθενείς και οδοιπόρους», να καταγγείλει τη Δικαιοσύνη που κωλυσιεργεί μπροστά στο ενδεχόμενο «ορισμένα κοράκια» να έχουν βάλει στο μάτι την περιουσία του Ασύλου.
Και αφού τα κάνει όλα αυτά, να επιστρέψει στην... αυτονόητη καθημερινότητά του.
ΥΓ.: Όταν σκεφτήκαμε να δώσουμε συνέχεια στο θέμα του Ασύλου Ανιάτων, σκοπός ήταν να παρουσιάσουμε φωτογραφικό υλικό μέρους της μεγάλης ακίνητης περιουσίας του ιδρύματος, που παραμένει ανεκμετάλλευτη και θα μπορούσε να διατεθεί για την κάλυψη των τρεχουσών αναγκών. Αντ’ αυτής της λύσης η διοίκηση του Ασύλου αποφάσισε να βάλει λουκέτο στο οικόπεδο όπου στεγάζεται το νοσοκομείο, όπου διαμένουν οι 210 ασθενείς. Ουσιαστικά δηλαδή αποφάσισε την έξοδο των προσώπων που στοιχειοθετούν τον λόγο της ύπαρξης του Ασύλου Ανιάτων για περισσότερα από 100 χρόνια.
Λίγες φωτογραφίες όμως και κάποιες σκόρπιες γραμμές δεν έχουν καμιά σημασία μπροστά στον πόνο, την απογοήτευση και τη φροντίδα που επιζητούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, στη θέση των οποίων δεν θα ήθελε να βρεθεί κανείς μας. Ενδιαφέρον είναι αυτό που έχουν ανάγκη περισσότερο απ’ όλα αυτοί και άλλοι πολλοί συνάνθρωποί μας. Και όχι ένα ακόμα ρεπορτάζ. Ή, ακόμα χειρότερα, την υποκρισία μας... 

http://www.topontiki.gr/article/70582/I-pronoia-leipei-i-upokrisia-perisseuei
Το τελευταίο καιρό κυκλοφορεί στη πόλη του Βόλου ένας άνθρωπος , με ένα μπουκάλι βενζίνη  την εισπνεύει ή πίνει δεν γνωρίζω , γελάει και ζει στο δικό του κόσμο.Η αστυνομία έχει ειδοποιηθεί αρκετές φορές για το συγκεκριμένο θέμα εξάλλου δεν μπορεί να κάνει κάτι , <<κοινωνική υπηρεσία>>είναι άλλωστε;;;;;;;;

 Τη Δευτέρα ένα συμβάν με ταρακούνησε αρκετά όταν αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε πάνω σε γραμμές του τρένου.Ενώ πήγα δίπλα του του μιλησα προσπαθησα να του εξηγήσω ότι θα περάσει το τρένο και θα τον πατήσει , του εξήγησα ότι έπρεπε να σηκωθεί να φύγει δεν έφευγε.Μου έδωσε την ιδέα ότι πήγε να αυτοκτονήσει, ακούγοντας  το τρένο, σε κατάσταση πανικού με κάποιους ακόμη περαστικούς, φωνάζαμε και κουνούσαμε τα χέρια μας στο τρένο να σταματήσει ,δεν ξέρω αν καταλάβαινε ο μηχανοδηγός τι κάναμε ,  έκοψε πάντως ταχύτητα το τρένο, προλαβε και έφυγε ο άνθρωπος και  με χαρά , άρχισε να τραγουδά...''πέρασε το τρένο'' και χάθηκε πίσω από τα βαγονια σαν ''φαντομάς'' .Χθες , πάλι ήταν εκεί στο ίδιο σημείο , πάλι να τραγουδά <<το τρένo περνά >> με ένα μπουκάλι βενζίνη.....

Αυτός ο άνθρωπος άφησε τις ταράτσες πολυκατοικών και έπιασε τις γραμμές του  τρένου...

Την αστυνομία προσωπικά δεν πρόκειται να την εδοποιήσω ποτέ για αυτόν τον άνθρωπο !Δεν υπάρχει λόγος να καθίσει στο κρατητήριο αυτός ο άνθρωπος , αλλά στο κρατητήριο ΠΡΕΠΕΙ να μπουν όλοι οι πιστοποιημένοι φορείς κοινωνικής αλληλεγγύης !Να λογοδοτήσουν όλοι αυτοί που το παίζουν αλληλεγγύη αλλά όταν ζητηθεί να προστατέψουν αυτόν τον άνθρωπο τότε μόνο  το χαρακτηρίζουν (καλύτερα να μην σταθώ στους χαρακτηρισμούς) .Αλήθεια , εσείς που το παίζετε κάπως με κοινωνικές χρηματοδοτήσεις από Ευρωπαϊκή Ένωση , όλοι οι φιλάνθρωποι γιατροί, όλες οι κοινωνικές υπηρεσίες θα βγουν κάποια στιγμή από τα '' κοινωνικά τους γραφεία '' , από τους 4 τοίχους , με ταβάνι και πάτωμα , για να γνωριστούν επιτέλους με την σημερινή κοινωνία , των κάδων, της τρέλας και της άδειας τσέπης;

Δεν υπάρχει λόγος αυτός ο άνθρωπος να είναι έξω και να γυρίζει στους δρόμους αλλά χρειάζεται να το βοηθήσουμε για να του δείξουμε ότι η ζωή είναι διαφορετική  , όχι σταματώντας τρένα σήμερα ή ενημερώνοντας την αστυνομία αύριο ή κλειδώντας τις εισόδους των πολυκατοικιών αλλά με την υποστήριξή μας ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ , ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΤΗΛΕΦΩΝΕΙ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ , ΜΕ μονη ΑΠΑΝΤΗΣΗ το ''ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ'' ''ΘΑ ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ''.ΚΤΛ!

Αν, όντως θελήσετε να επιβιώσει αυτός ο άνθρωπος , κάπου στις γραμμές του τρένου θα τον βρείτε...Δεν πρόκειται να σας ενημερώσω , δεν πρόκειται να σας βοηθήσω να τον βρείτε!Θα πρέπει επιτέλους να μάθετε ότι χρειάζεται να ψάξετε και να βρείτε ποιος έχει πρόβλημα και να αντιμετωπιστεί άμεσα από όλους εσάς τους αρμόδιους!Θα πρέπει κάποια στιγμή να μάθετε ποιος έχει ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΓΚΗ για να τον βοηθήσετε να επιβιώσει στη κρίση...Η τσέπη μου, το στομάχι μου ,  ή ο διπλανός με όσα ψυχιατρικά , ψυχολογικά και άλλα προβλήματα και αν έχει!


Βοηθήστε τον όταν τον βρείτε με ιατρική φροντίδα, με υποστήριξη και με αλληλεγγύη , , μην τον ρουφιανεύετε στην αστυνομία!

21/3/14

 Πώς θα έπρεπε να μοιραστεί το πλεόνασμα ... 
χωρίς διακρίσεις!


Έχεις πλεόνασμα 500εκ. ευρώ και θες να τα μοιράσεις στους πολίτες και δεν ξέρεις σε ποιον να πρωτοδώσεις, αφού οι ανάγκες του κόσμου είναι τεράστιες; 
(βέβαια, κάνεις ότι δεν ξέρεις που να τα δώσεις  αφού θέλεις να ικανοποιήσεις πρώτα τα τσιράκια σου, αυτά θα σου δώσουν άλλωστε ψήφους)

Οπότε, παίρνεις το τετράδιο στα χέρια σου  και  γράφεις 


έχω 500εκ ευρώ πλεόνασμα και θέλω να τα μοιράσω σε 10εκ. πληθυσμό.(περίπου τόσοι δεν είμαστε;).
πόσα ευρώ αντιστοιχούν στο κάθε πολίτη ;κάνεις τη διαίρεση και στον  κάθε πολίτη του αναλογεί



 50ευρώ!

δίκαια μοιρασιά!

Από κει και πέρα , ανάλογα με την ηθική του καθενός και πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας την αλληλεγγύη,επιλέγει που θα χαρίσει , με ποιον θα μοιράσει , πως θα χρησιμοποιήσει το μερίδιο του από το πλεόνασμα!

ήταν μια ιδέα του blognewspaper!
αν έχετε και εσείς κάποια ιδέα για δίκαια μοιρασιά του πλεονάσματος  στείλτε το σχόλιο σας με e-mail στο blognewspaper@gmail.com
 


20/3/14

 

σχόλιο blognewspaper! 

Το παρακάτω κείμενο είναι καλό να διαβαστεί από τους δασκάλους σε όλους τους μαθητές που έχουν μάθει από τους ''γονείς τους'' να φοβούνται τη διαφορετικότητα των ανθρώπων.Οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να αγωνίζονται πρώτα για αυτά τα άτομα που έχουν κάτι το διαφορετικό -για αυτό άλλωστε και ξεχωρίζουν , και να προσπαθούν να τα εντάξουν μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα και στο μέλλον,  στην κοινωνία .Τότε όλοι θα ήταν δίπλα στους εκπαιδευτικούς και θα αγωνιζόταν μαζί τους ενάντια στη διαθεσιμότητά , και στις απεργίες θα ήταν όλη η κοινωνία μαζί τους αν είχαν διδάξει στους μαθητές και στους γονείς τους,  αλληλεγγύη, αλληλοσυμπαράσταση και όχι ''η διαφορετικότητα να βρίσκεται μακριά από εμάς και όπου θέλει ας είναι!''.Όπως , επίσης, θα έπρεπε να διδάξουν στους εαυτούς τους οι εκπαιδευτικοί  ότι η πιο αγωνιστική και επαναστατική  ιδεολογία των μαθητών δεν ρυφιανεύεται στην αστυνομία αλλά συζητιέται μέσα στη σχολική κοινότητα!

Επίσης θα έπρεπε το παρακάτω κείμενο  να διαβαστεί σε όλους αυτούς τους ''φιλάνθρωπους'' αγωνιστές που έχουν γίνει γονείς αλλά ακόμη δεν σταμάτησαν να φοβούνται τη διαφορετικότητα των συνανθρώπων τους, όχι μόνο σε επίπεδο εκπαίδευσης ή μόρφωσης, αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο όταν κάθονται δίπλα τους τοξικομανείς ή πρώην χρήστες ναρκωτικών ουσιών, εξαρτημένοι από το ποτό, άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης , ομοφυλόφιλοι, μετανάστες, φτωχοί, άστεγοι, άνεργοι που θέλουν να αγωνιστούν!

Ας διαβαστεί όπου (δεν ) υπάρχουν Άνθρωποι

για να γίνουν κάποια στιγμή!

 

ΠΗΓΗ: kapaworld.blogspot.gr

Ο Τάκης...

Όταν ήμουν στην Έκτη Δημοτικού έγινε κάτι μαγικό....γνώρισα τον Τάκη! Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, κάποια χρόνια μεγαλύτερος μου. Ήταν η μασκότ της περιοχής με την κακή, κάκιστη έννοια.... Τα παιδιά τον κορόιδευαν...Οι μεγάλοι τον κορόιδευαν, όλοι τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν κι έκαναν πλάκα με τον Τάκη.
Με τον τρόπο που μιλούσε ή προσπαθούσε να μιλήσει, με τις άναρθρες κραυγές του, με τις άτσαλες κινήσεις και τους μανιερισμούς του, με το γέλιο του και το ορθάνοιχτο στόμα του. Κι εκείνος γελούσε ακόμη περισσότερο προκαλώντας ακόμη περισσότερο τις κοροϊδίες και τα πειράγματα.

Ήταν η πρώτη ημέρα στην Έκτη τάξη και θυμάμαι την μαμά του Τάκη, να τον κρατά από το χέρι ολόκληρο άντρα και να μιλά με το δάσκαλο.
Έκλαιγε, έκλαιγε γοερά και θυμάμαι μια φράση που άκουσα στα κλεφτά "Θα γονατίσω εδώ μπροστά σας, να σας φιλήσω τα πόδια. Σας ικετεύω, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ"....Δεν το ήξερα τότε, μα έβλεπα μια Ικέτιδα...
Αμέσως μετά ο Τάκης μπήκε στην τάξη με το δάσκαλο κι έγινε χαμός. Γέλια, φωνές, λες κι ήρθε το τσίρκο...Ο δάσκαλος δεν μας μάλωσε, δεν είπε τίποτε...έβαλε τον Τάκη να καθίσει στο πρώτο θρανίο και μας ανακοίνωσε πως κάθε λίγες ημέρες ένα νέο παιδί από όλους εμάς θα καθόταν δίπλα στον Τάκη και θα είχε την ευθύνη του, έτσι ώστε ο Τάκης να μην χάνει τα μαθήματα, να βρίσκει τα μολύβια και να μαζεύει τα πράγματα του, να έχει βοήθεια στο διάβασμα....
Φρίξαμε! Θα καθόμασταν μαζί με τον Τάκη; Μα ο Τάκης έχει σάλια. "Θα του μάθετε να τα σκουπίζει."
Μα ο Τάκης μας πειράζει, μας χτυπάει, μας ενοχλεί. "Θα σταματήσετε να τον πειράζετε, να τον χτυπάτε, να τον ενοχλείτε."
Μα ο Τάκης δεν ξέρει να διαβάζει καν..."Θα τον βοηθήσετε εσείς, να μάθει να διαβάζει..."

Κι έτσι εκείνη η τάξη στην Έκτη Δημοτικού εκείνη την αξέχαστη χρονιά...ανέλαβε τον Τάκη. Κάθισα κι εγώ μαζί του σαν ήρθε η σειρά μου και τον θυμάμαι τόσο χαρούμενο και γελαστό, τόσο γενναιόδωρο για τη βοήθεια, τόσο αγωνιστή και τόσο ευτυχισμένο...για πρώτη φορά!
Θυμάμαι να προσπαθώ να τον κάνω να πει το όνομα μου κι όταν τα κατάφερε τι απίθανο ήταν εκείνο το χειροκρότημα και το άναρθρο δυνατό του γέλιο με το λαμπερό πρόσωπο θα μου μείνει αξέχαστο!

Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης είχε μάθει να διαβάζει, μάζευε τα πράγματα του και πάντα ερχόταν προετοιμασμένος για την επόμενη ημέρα και το πιο σημαντικό είχε φίλους. Έπαιζε μαζί με τα αγόρια ποδόσφαιρο και με τα κορίτσια κυνηγητό κι αν και ήταν άτσαλος και αργός πάντα ήταν μαζί μας στα ομαδικά παιχνίδια. Έκανε για πρώτη φορά παρέλαση, περήφανος κι όλοι τον χειροκροτούσαν παρόλο που έχανε το βήμα του, επιτέλους αποδεκτός μπροστά σε όλους εκείνους που τον είχαν σαν παιχνίδι.
Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης ήταν ο προστατευόμενος μας, κανείς δεν τον πείραζε, κανείς δεν τον ενοχλούσε, δεν ανεχόμασταν λέξη για εκείνον...Ο Τάκης είχε γίνει από ιδιαίτερος ξεχωριστός...Σπάνιος κι ήταν δικός μας και νιώθαμε κι εμείς ξεχωριστοί μαζί του.



Την τελευταία ημέρα  στο σχολείο, θυμάμαι την μαμά του Τάκη. Κρατούσε στα χέρια της τα χέρια του δασκάλου, είχε το πρόσωπο της κολλημένο σε εκείνα τα ντροπαλά του χέρια, τα φιλούσε κι έκλαιγε κι έκλαιγε με λυγμούς, ψιθυρίζοντας "ευχαριστώ, ευχαριστώ...".

Ήταν η τελευταία του χρονιά στο σχολείο...η Έκτη Δημοτικού. Δεν πήγε ποτέ στο γυμνάσιο ο Τάκης...Η μαμά μου ακόμη τον θυμάται και κλαίει κι ακόμη θυμόμαστε εκείνον το δάσκαλο, τον καταπληκτικό εκείνο άνθρωπο που μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να κάνει ένας δάσκαλος...Μας έκανε υπεύθυνους ανθρώπους. Μας έκανε ανθρώπους!!!
Εκείνον τον απίθανο μπουρλοτιέρη που έβαλε φωτιά στα όνειρα μας...Δραγανίδης ήταν το όνομα του. Δεν έχω γράψει ποτέ μου ονόματα μα θα κάνω μιαν εξαίρεση για αυτόν τον ξεχωριστό παιδαγωγό. Ο κύριος Δραγανίδης...νέος, ξανθός, μουσάτος, ψηλός, αδύνατος κι όμορφος, σαν το Χριστό τον ίδιο. Όπου κι αν είσαι δάσκαλε, καλή σου ώρα και σε ευχαριστώ!


Πριν λίγα χρόνια γεννήθηκαν τα παιδιά μας κι ήμασταν ευτυχισμένοι πολύ....μα για ένα αγαπημένο μας ζευγάρι η ευτυχία είχε πίκρα και πόνο όταν διαπιστώθηκε πως ο πανέμορφος γιος τους μεγαλώνοντας ανέπτυσσε κάποιες ιδιαιτερότητες στην νοητική και κινητική του ανάπτυξη...
Ο δρόμος είναι ατελείωτος για το γονιό...μα όλα τα μπορεί για το παιδί του. Μαθαίνει πως ο δρόμος έχει αγώνα και προχωρά προσπερνώντας εμπόδια...ιδιαίτερα στη χώρα μας κι εκεί που όλα μπαίνουν σε ένα ρυθμό και ο γονιός χαλαρώνει λίγο,  έρχεται η ώρα το παιδί να μπει στην Δημόσια Εκπαίδευση...και ο γονιός να γίνει, η μαμά του Τάκη!

Έτσι με φρίκη διαπιστώσαμε εν έτη 2.00και πολύ κάτι...γονείς να μαζεύουν υπογραφές για να φύγει από τα νήπια το ιδιαίτερο παιδί που ρίχνει το επίπεδο Χάρβαρντ των παιδιών τους...Ένα παιδί γελαστό κι ήσυχο, χωρίς ίχνος επιθετικότητας, που το μόνο του έγκλημα ήταν πως ήταν αργό και καθυστερούσε το ρυθμό στην τάξη. Και ξαφνιαστήκαμε ακόμη περισσότερο, γιατί αυτοί οι γονείς που έβαλαν τις υπογραφές τους...δεν μας ήταν άγνωστοι.
Ζήσαμε τους φίλους μας να αντιστέκονται, να παλεύουν με ένα θηρίο...Το σύστημα και το σύστημα να νικά...ξανά και ξανά!
Ζήσαμε δασκάλους μικρούς, μικρότερους των περιστάσεων, να μην θέλουν να παλέψουν για ένα παιδί που έχει ανάγκη, πολλή μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα νήπια του επιπέδου Χάρβαρντ, που ήξεραν κιόλας να κόβουν, να κολλούν και να λένε βου - α, βα! πολύ πιο γρήγορα από εκείνον...τον μικρό ξεχωριστό γιο των φίλων μας...

Και τα κατάφεραν! Τον έδιωξαν...
Κι οι γονείς συντετριμμένοι σαν τη μαμά του Τάκη έψαχναν να βρουν κάποιον...κάποιον γενναίο, κάποιον με όραμα...κάποιον άνθρωπο...Και βρήκαν.
Βρήκαν πολλούς!Γιατί υπάρχουν...

Θυμάμαι τη φίλη μου, τη μαμά, με πόση αξιοπρέπεια να στέκεται μπρος μου με τα μάτια θολά λέγοντας μου " Κάθε αρχή της χρονιάς ο ίδιος αγώνας...Κάθε αρχή της χρονιάς τρέμω..."
Τρέμει γιατί στην χώρα αυτή δεν υπάρχει σχέδιο ή πρόγραμμα για τους ιδιαίτερους ανθρώπους.
Ελπίζεις να πέσεις σε καλό δάσκαλο, σε καλό διευθυντή, σε καλό άνθρωπο...
Το αγόρι μας τα κατάφερε κι έμαθε να γράφει και να διαβάζει και να μιλάει και να λύνει μαθηματικές ασκήσεις, γιατί έχει για μαμά, "την μαμά του Τάκη"...και για δασκάλους ανθρώπους μα Α κεφαλαίο....

Όμως... όλα αυτά τα έγραψα για άλλο λόγο...γιατί έρχεται η ώρα του θερισμού και μπορεί να γεννήσεις ένα φυσιολογικό υγιέστατο πανέμορφο στα μάτια σου παιδί μα να είσαι προσεκτικός και ταπεινός...γιατί η ζωή έχει γυρίσματα πολλά.
Τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να περιθωριοποιήσουν, να κοροϊδέψουν, να ταπεινώσουν...και σήμερα μπορεί να είναι διαφορετικός ο Τάκης, μα αύριο ποιος ξέρει ίσως να είναι διαφορετικό το δικό μας παιδί....
Για πολλούς και ασήμαντους λόγους...Δεν χρειάζεται να είναι κάτι σοβαρό, μην νομίζουμε πως μόνο τα σοβαρά μας κάνουν ιδιαίτερους...Στα μάτια των παιδιών, το δικό μας παιδί,  μπορεί να είναι διαφορετικό ή ιδιαίτερο γιατί έχει μακριά μαλλιά, γιατί μιλά πολύ αργά ή πολύ γρήγορα, γιατί τσεβδίζει, γιατί κλαίει πολύ ή γιατί είναι φωνακλάδικο, γιατί είναι φαφούτικο, γιατί είναι γκρινιάρικο, γιατί παριστάνει το μάγκα, γιατί είναι κοντύτερο ή ψηλότερο από τα παιδιά της ηλικίας του, γιατί είναι παχουλό, ή πολύ αδύνατο, γιατί δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, γιατί δεν μπορεί να βάλει καλάθι στο μπάσκετ, γιατί το θεωρούν άσχημο, γιατί δεν μπορεί να διαβάσει το ίδιο καλά ή γρήγορα με τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί δυσκολεύεται στα μαθήματα, γιατί είναι πιο σκούρο το δέρμα του ή πιο ανοιχτό...ποιος ξέρει;
Τα παιδιά βρίσκουν λόγους για να γίνουν σκληρά με τη διαφορετικότητα και τότε...θα έρθει η σειρά μας να νιώσουμε το περιθώριο μέσω του παιδιού μας....Θα νιώσουμε τον πόνο και την απόγνωση και τότε θα γίνουμε "η μαμά του Τάκη"! κι ίσως αυτό να είναι παροδικό μιας και το παιδί μας μπορεί να αλλάξει, να ψηλώσει, να αδυνατίσει, να κόψει τα μαλλιά του και να μην είναι πια διαφορετικό...όμως ο Τάκης θα είναι για πάντα Τάκης κι η μαμά του θα έχει για πάντα να αντιμετωπίζει γονείς σαν εμάς  που θεωρούμε τα παιδιά μας  ανώτερα και σημαντικότερα και μπορεί να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι και να γίνουμε...κάτι άλλο. Τότε θα έχει έρθει για εμάς η ώρα του θερισμού...

Όχι, η ζωή δεν εκδικείται, η ζωή εκπαιδεύει και για κάποιους, ήρθε...η ώρα της εκπαίδευσης. Η ζωή θα βρει τρόπο να μας εκπαιδεύσει...κι ας μην χρειαστεί αυτό να γίνει με πόνο. Οπότε ας κάνουμε χρήσιμη μια σκληρή εμπειρία, ας εκπαιδευτούμε  κι ας εκπαιδεύσουμε κι εμείς τα παιδιά μας στο να αποδέχονται την διαφορετικότητα. Μόνον έτσι θα μάθουν να  αναγνωρίζουν την περιθωριοποίηση για να την αποφεύγουν είτε ως θύτες, είτε ως θύματα, είτε ως απλοί παρατηρητές.


Έχε το νου σου λοιπόν, γιατί όλα στη ζωή αλλάζουν...Να το θυμάσαι κάθε φορά που δεν θέλεις έναν Τάκη να σταθεί δίπλα στο τέλειο πλάσμα σου... Να θυμάσαι πως ίσως έρθει η στιγμή να δοκιμαστείς και να δοκιμαστείς σκληρά, πολύ σκληρότερα από όσο αξίζει σε άνθρωπο και σε γονιό και... τι θα γίνει  τότε; Τι θα γίνει αν το πλάσμα σου σταματήσει να είναι "τέλειο"; Τι θα γίνει αν η ζωή θελήσει εσύ αύριο να είσαι  η "μαμά του Τάκη"; Ικέτιδα στα πόδια ενός ξένου;

Με τεράστιο σεβασμό  στις μαμάδες του κάθε Τάκη και πάνω από όλα σε εσένα...φίλη, γενναία μαμά του γενναίου σου παιδιού....

Καλό μήνα αγαπημένοι...Αισθάνομαι πελώρια συγκίνηση σήμερα με αυτό το θέμα που ανακίνησε μνήμες και συναισθήματα πολλά...Είμαστε όλοι γονείς του Τάκη...

                                                                                 Κατερίνα

 Άρχισαν τα όργανα...




 πηγή:Almyrosinfo.gr

ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ  ΤΟΥ ΠΟΛΥΪΑΤΡΕΙΟΥ ΝΕΑΣ ΑΓΧΙΑΛΟΥ

Εμείς που συγκεντρωθήκαμε σήμερα Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014 στη Νέα Αγχίαλο, μεταφέρουμε την αγωνία όλων των κατοίκων της πόλης μας, όλων   όσων ζουν καθημερινά με την αγωνία  μην  αρρωστήσουν οι οικογένειές τους, όλων  αυτών που δεν  μπορούν, ή δυσκολεύονται  να  αγοράσουν  τα  φάρμακά τους, να κάνουν τις εξετάσεις και τις θεραπείες τους.

Απαιτούμε τη διακοπή κάθε διαδικασίας υποβάθμισης του Πολυϊατρείου Νέας Αγχιάλου. Οι κενές θέσεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και οι ελλείψεις σε μέσα στην ευρύτερη περιοχή, που άλλωστε είναι υποχρέωση και ευθύνη της πολιτείας, δεν πρέπει ν’ αποτελέσουν το άλλοθι για παραπέρα υποβάθμισή του.

Ζητάμε την άμεση κάλυψη των κενών θέσεων παιδιάτρου και δεύτερου γενικού γιατρού με μόνιμη σχέση εργασίας. Το Πολυϊατρείο πρέπει να λειτουργεί όχι μόνο τις πρωινές ώρες αλλά και τις απογευματινές.

Ενόψει μάλιστα της θερινής  περιόδου και της μεγάλης τουριστικής κίνησης που παρουσιάζει η περιοχή, ζητάμε τη στελέχωση του Πολυϊατρείου με επιπλέον ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.

Κάνουμε γνωστό σε όλους τους υπεύθυνους ότι η προστασία της υγείας των οικογενειών μας αλλά και όλων των πολιτών της Νέας Αγχιάλου αποτελεί για μας ύψιστο κοινωνικό αγαθό και κάθε προσπάθεια υποβάθμισης και εμπορευματοποίησής της είναι «κόκκινη γραμμή» και θα μας βρει αντιμέτωπους.

Το ψήφισμα αυτό απευθύνεται:
στον Διοικητή του «Αχιλλοπούλειου» Νοσοκομείου Βόλου
και κοινοποιείται:
στον Διοικητή της 5ης Υγειονομικής Περιφέρειας Θεσσαλίας & Στερεάς Ελλάδας
και τον Υπουργό Υγείας.
διαβάστε περισσότερα, δείτε φωτογραφίες και βίντεο στο:
http://almyrosinfo.gr/data_info.php?prod_id=24068&timicat1=95920&timicat2=354&timicat3=0&timicat4=0&timicat5=0&timicat6=0&timicat7=0 

19/3/14

DEAR FUTURE MOM | March 21 - World Down Syndrome Day | #DearFutureMom

 "Τι είδους ζωή θα έχει το παιδί μου;"  


 21 ΜΑΡΤΙΟΥ: 

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για το σύνδρομο DOWN η διαφημιστικη εταιρεία Saatchi & Saatchi δημιούργησε ένα βίντεο όπου παιδιά με σύνδρομο DOWN μιλούν στη κάθε μέλλουσα μητέρα που πρόκειται να φέρει στο κόσμο ένα παιδί με σύνδρομο DOWN.

Τα παιδιά απαντούν σε μία φοβισμένη μητέρα που έμαθε ότι το παιδί της θα γεννηθεί με σύνδρομο Down η οποία έστειλε email στον εθνικό οργανισμό της Ιταλίας για τα άτομα με σύνδρομο Down (CoorDown) και ρωτούσε:  

"Τι είδους ζωή θα έχει το παιδί μου;"  

H απάντηση στο βίντεο:

ΠΗΓΗ:https://www.youtube.com/watch?v=Ju-q4OnBtNU





Αγαπητή μέλλουσα μαμά, μη φοβάσαι. 
Το παιδί σου θα μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. 
Θα μπορεί να σε αγκαλιάζει. 
Θα μπορεί να τρέχει προς το μέρος σου. 
Θα μπορεί να μιλάει και να σου λέει ότι σε αγαπάει.
 Θα μπορεί να πηγαίνει στο σχολείο, όπως όλοι οι άνθρωποι. 
Θα μπορεί να διδαχθεί γραφή. 
Θα μπορεί να σου γράφει, όταν θα βρίσκεται μακριά σου, επειδή θα μπορεί να κάνει ταξίδια. 
Θα μπορεί να βοηθάει τον πατέρα του να επισκευάσει το ποδηλάτό του. 
Θα μπορεί να δουλεύει και να βγάζει χρήματα. 
Και με αυτά τα χρήματα θα μπορεί να σε βγάζει έξω για φαγητό ή θα νοικιάσει ένα διαμέρισμα και θα μείνει μόνος του εκεί. 
Μερικές φορές τα πράγματα θα είναι δύσκολα, πολύ δύσκολα. 
Σχεδόν αδύνατα. 
Αλλά έτσι δε συμβαίνει με όλες τις μητέρες; 

Αγαπητή μέλλουσα μαμά, 
το παιδί σου θα είναι ευτυχισμένο το ίδιο και εσύ!
Έτσι δεν είναι , μαμά;




17/3/14

Α, ρε σύντροφε - Φριντζήλα Μάρθα



 Α, ρε σύντροφε -   Φριντζήλα Μάρθα

Στίχοι: Γώγου Κατερίνα
Μουσική: Καλλίτσης Νίκος
Ερμηνευτές: Φριντζήλα Μάρθα

Ά ρε Σύντροφε πόσο μας λείπεις...

Ο καιρός σκουλήκιασε
πυρηνικές δοκιμές, λαϊκά μέτωπα,
μπορντέλα και πολυεθνικές,
δεν μας αφήνουνε ν' αγαπήσουμε.

Ά ρε Σύντροφε πόσο μας λείπεις...

Τα ξέρεις, τι να σου πω.
Και μετά συνεργαστήκανε.
Στην Κίνα, Γενάρης του '77, σφάζουν εργάτες
Ά ρε Σύντροφε γιατί δεν πρόσεχες
γιατί δεν πρόσεχες πιο πολύ;

Εδώ, τα ίδια. Κρύβονται στο καβούκι τους οι άνθρωποι.

Αχ και να 'ξερες ρε Σύντροφε τι βαρύ φορτίο κουβαλάμε...
Έτσι καί λίγο φανείς μπόσικος πέρασες απέναντι.

Ά ρε Σύντροφε γιατί δεν πρόσεχες
γιατί δεν πρόσεχες πιο πολύ;

Ά ρε Σύντροφε που δεν πρόδωσες
ζούμε την βαρβαρότητα....





πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=SmZoD2ksPqQ

13/3/14




ΠΡΟΣΟΧΗ! ΛΑΚΚΟΥΒΑ...

Η ανάρτηση των φωτογραφιών με τις λακκούβες στους δρόμους του Βόλου και στα πέριξ ,δεν γίνεται κακοπροαίρετα για να θίξουμε τον νυν Δήμαρχο Βόλου και υπόψήφιο για τις δημοτικές εκλογές του Μάη 2014, ούτε για να ρίξουμε ευθύνη στους πρώην Δημαρχαίους - Αντιδημαρχαίους ότι δεν έκαναν , καθόλου καλά και σωστά τη δουλειά τους , αλλά ούτε για να ακούσουμε τους υπόλοιπους υποψηφίους δημαρχαίους για τις εκλογές 2014 , να μας υπόσχονται ''θα..θα..θα..'' για την αποκατάσταση της λακκούβας!

Άλλωστε , ποιος περιμένει ότι οι ''κυβερνήτες'' της πόλης μας , θα λύσουν  το πρόβλημα ''λακκούβα'';Τώρα θα το λύσουν , με την οικονομική κρίση ; Είδαμε και τότε που δεν είχαμε οικονομική κρίση!


Το blognewspaper προβάλει τα θέματα που βιώνουμε καθημερινά , όποιος έχει την ευθύνη για τo θέμα λακκούβα, και έχει συνείδηση , να μην σηκώσει το χέρι του , αλλά να τσακιστεί να φτιάξει το δρόμο,  να μην υπάρχει ούτε μία λακκούβα...και χωρίς συνέπειες στη τσέπη του πολίτη (πχ. αύξηση διοδίων , αύξηση δημοτικών τελών , αύξηση νερού κτλ.).
Να το φτιάξει και να το πληρώσει ο υπεύθυνος.
Ακούει , κανείς;

Δεν περνάει ΣΕ ΕΜΑΣ πια, το ρητό...
ΘΕΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΠΛΗΡΩΣΕ ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ ΔΙΟΔΙΑ! (Φανταστείτε στο δρόμο προς την Αγριά , στο ύψος της Γορίτσας διόδια!Ας μη δώσω άλλες ιδέες!) 
ΞΥΠΝΗΣΑΜΕ πια !Όχι , ακριβώς , ακόμη , αλλά όπου να΄ναι...θα ξυπνήσουμε





Στείλε και εσύ , την καλύτερη φωτογραφία της λακκούβας γειτονιάς σου στο e-mail μας blognewspaper@gmail.com και κέρδισε ...την ιδέα!
Επειδή δεν περιμένουμε να βρεθεί άμεσα ο υπεύθυνος και επειδή θα περιμένουμε πολύ ακόμη για να φτιάξουν τους δρόμους !!ΓΙΑ ΑΥΤΟ...

 Πάρε τη λακκούβα στα χέρια σου!
Βρες  φτυάρι, άμμο , χαλίκι , πίσσα 
και κάλεσε μερικούς 
ακόμη γείτονες - μαστόρια, 
βάλτε πλάτη και φτιάξτε όλοι μαζί ενωμένοι 
τη λακκούβα!
Βουλώστε τις λακκούβες , όπως εσείς θέλετε



 

























Οι σημερινές φωτογραφίες με λακκούβες είναι από την περιοχή Νέο Δέλτα (πίσω από το εργοστάσιο της ΜΕΤΚΑ ) ο δρόμος που απεικονίζεται στις φωτο οδηγεί στην οδό Λαρίσης!ΠΕΡΙΟΧΗ : Νέα Ιωνία Βόλος






12/3/14


 Εμφάνιση 1.JPG



Δείτε φωτό από την ΑΓΡΙΑ ΒΟΛΟΥ που  μας  έστειλε αναγνώστη/στρια  με το σχόλιο:

 "Βολιωτάκια,σας καλούμε να 'ρθείτε για ψάρεμα...Οδός Αγ.Λαυρεντίου με 'Μη ερεύνα'...
Ελάτε...Υπάρχουν πάρα πολλοί ψαρότοποι..."




Εμφάνιση 100_2480.JPGΕμφάνιση 100_2477.JPG
Εμφάνιση 100_2483.JPG

Εμφάνιση 100_2478.JPG





 Αφιερωμένο το τραγούδι 
Στη Λακούβα -Άγαμοι Θύται! στον / στην αναγνώστη/στρια μας !
ΣΤΗ ΛΑΚΚΟΥΒΑ, ΣΤΗ ΛΑΚΚΟΥΒΑ





 Όταν η κοινωνία δεν είναι ΄΄άτομο με ειδικές ανάγκες'' βρίσκει πάντα , τρόπους για να ενωθεί και να παλέψει με άτομα με οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα!



Δεν αφήνει ανθρώπους που είναι άρρωστοι με το ποτό , με το τζόγο, με τα ναρκωτικά με οποιαδήποτε άλλη αρρώστια,  πεταμένους ή πεθαμένους στους δρόμους αλλά τους αγκαλιάζει και παλεύουν μαζί για τη ζωή!

Αυτό να έχουμε ως πρότυπο όταν μιλάμε για αγώνα ζωής και όταν μιλάμε για αλληλεγγύη!Ο σκοπός της "κοινωνικής συνεταιριστικής επιχείρησης" είναι ο διπλανός μας και όχι τα χρήματα και η δόξα !


Διαβάστε το , αξίζει και σκεφτείτε τι κάνατε εσείς για όλους όσους όσους βάλατε στο περιθώριο!
 

πηγή: enet.gr


 
Η 30χρονη Ολγα μέχρι τον Νοέμβριο ήταν στα αζήτητα. Εγώ της μιλάω κανονικά και εκείνη διαβάζει τα χείλη μου. Με τα χέρια της μού ζωγραφίζει το παράπονό της: «Κανένας εργοδότης μέχρι τώρα δεν με προσέλαβε». Σερβίρει, κρατάει τον μπουφέ, κάνει ταμείο και επιτέλους πληρώνεται και έχει ένσημα

Το καφέ των εκλεκτών ψυχών

Ανθρωποι που η κοινωνία έβαλε στο περιθώριο, επειδή ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, έστησαν το «Μύρτιλλο» στο Νέο Ηράκλειο και το βλέπουν να... ανθίζει, δίνοντας μαθήματα επιχειρηματικότητας, αλλά κυρίως ανθρωπιάς...

 Δέκα παραγγελίες και ο Αρης δεν βγάζει μπλοκάκι, δεν το χρειάζεται. «Τα θυμάμαι όλα», λέει. Σε λίγα λεπτά επιστρέφει με το δίσκο και σερβίρει τους πελάτες. «Εχουμε αυτή την καλή μνήμη, λόγω του συνδρόμου Ασπεργκερ», σχολιάζει η Νάνσυ. Η ίδια θυμάται απ' έξω τα υλικά από όλες τις συνταγές που παρασκευάζονται στην κουζίνα. Πίσω από τον μπουφέ, η Ολγα φτιάχνει τους καφέδες. Δεν χρειάζεται να της πεις δεύτερη φορά πώς τον πίνεις. Είναι κωφή, αλλά αστέρι στη χειλαναγνωσία. Βρισκόμαστε στο «Μύρτιλλο», στο «καφέ των εκλεκτών ψυχών» -έτσι το αποκαλεί η νόμιμη εκπρόσωπος της Κοινωνικής Συνεταιριστικής Επιχείρησης (ΚΟΙΝ.Σ.ΕΠ.) που λειτουργεί το καφέ.

Εδώ απασχολούνται μόνο άνθρωποι από ευπαθείς ομάδες. Οι «μη κανονικοί», αυτοί που δεν θεωρούνται ανταγωνιστικοί στην αγορά και συνήθως είναι αόρατοι, όταν ψάχνουν δουλειά. Η δική τους κρίση ξεκίνησε πολύ πριν από την οικονομική κρίση της χώρας. Ξεκίνησε την ημέρα που ο γιατρός διέγνωσε την ιδιαιτερότητά τους. Οι περισσότεροι υπέγραψαν τότε, χωρίς να το ξέρουν, σύμβαση αορίστου χρόνου με την ανεργία.

 Ρίσκαρε και κέρδισε

Σε μια χώρα που ψάχνει για λύσεις στο παρελθόν, μια καθηγήτρια, η Γεωργία Βαμβουνάκη, πήρε το ρίσκο και έκανε πράξη μια ιδέα από το μέλλον. Βρήκε ένα χώρο, εγκαταλειμμένο για χρόνια, απέναντι από το σταθμό του τρένου στο Νέο Ηράκλειο, τον ανακαίνισε και τον μεταμόρφωσε σε πρωτοπόρο και δυναμικό καφέ.
Για την Ολγα, τον Αρη, τη Σοφία, τον Δαμιανό, τη Νάνσυ, τον Νίκο, την Αιμιλία και τα υπόλοιπα μέλη του «Μύρτιλλου», το κατώφλι της εισόδου είναι κάτι περισσότερο από χώρος εργασίας και εκπαίδευσης. «Είναι έξοδος προς τη ζωή», λέει η κ. Βαμβουνάκη.διαβάστε περισσότερα:
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=419575

 

11/3/14

Τουρκία : Θάνατος 14χρονου μετά από κώμα 268 ημερών λόγω ευθείας βολής δακρυγόνου στο πάρκο Gezi

πηγή :mpalothia

1957877_294869240666645_720876389_o

 

Ο 14χρόνος Berkin Elvan είχε χτυπηθεί από ευθεία βολή δακρυγόνου από μπάτσους κατά την διάρκεια των διαμαρτυριών στο πάρκο Gezi και ήταν σε κώμα για 268 ημέρες.
Δυστυχώς πέθανε…. Ας αναπαυτεί ειρηνικά….
Αφού ανακοινώθηκε ο θάνατος του, η αστυνομία επιτέθηκε σε συγγενείς και φίλους που βρίσκονταν στο νοσοκομείο και έκαναν 10 προσαγωγές
#Turkey #Istanbul #BerkinElvan #OccupyGezi
14-year-old Berkin Elvan who got shot with a tear gas canister by police during last summer’s Gezi Park protests passed away. He was sleeping 268 more days..
Berkin Elvan is dead…
Rest in Peace
Μετάφραση Jonny B



 View image on Twitter
http://mpalothia.com/2014/03/11/%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-14%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%AC-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%BA%CF%8E%CE%BC%CE%B1-268/

10/3/14

   ""...Ο κόσμος αλλάζει τη στιγμή που ακούς τ΄αρχίδια σου και μόνο,
κι αν αυτό ακούγεται σεξιστικό,
εννοώ τη στιγμή που ακούς την καρδιά σου και μόνο.
Τη στιγμή που παύεις να σκέφτεσαι συνέπειες και κυρώσεις...""
 
 ......Τη στιγμή που τους δίνεις να καταλάβουν πως τους έχεις
και δεν σ' έχουν.
Πως δεν μπορούν ποτέ να σ΄ έχουν...''
 
 
ΠΗΓΗ:Old Boy

Δεν θα κόψετε την αλυσίδα

 
Ένας Ισπανός πυροσβέστης στη Λα Κορούνια αποφάσισε να αρνηθεί να εκτελέσει εντολή της δικαστικής επιτροπής και να κόψει την αλυσίδα από την πόρτα της ηλικιωμένης Aurelia King. Η 85χρονη Aurelia ζούσε επί 30 χρόνια σε ένα παλιό και μικρό διαμέρισμα της οδού Padre Feijoo της Λα Κορούνια, ενδεικτικό του διαμερίσματος είναι το ενοίκιο των 126 ευρώ που πλήρωνε. Αρκετά χρήματα αφού παρόλαυτα το μοναδικό εισόδημα της είναι η μηνιαία σύνταξη των 356 ευρώ. Aπό νωρίς έξω από το σπίτι της ηλικιωμένης συγκεντρώθηκαν 200 ακτιβιστές της οργάνωσης ''Άτομα που πάσχουν από υποθήκες'', μέλη του κινήματος ''Σταματήστε Τις Εξώσεις'' αλλά και οι γείτονες τοποθετώντας αλυσίδα ασφαλείας στην πόρτα της προκειμένου να μην μπορέσουν να μπούνε οι δικαστικοί. Όταν οι δικαστικοί έφτασαν στο σπίτι και αντίκρισαν το συγκεντρωμένο κόσμο έφυγαν αναφέροντας ότι η έξωση αναβάλλεται. Μία ώρα μετά η δικαστική επιτροπή επιστρέφει όμως αυτή τη φορά με αστυνομικές δυνάμεις. Στη δεύτερη προσπάθεια τους βρίσκονται αντιμέτωποι με την αλυσίδα ασφαλείας στην πόρτα. Έτσι κάλεσαν την πυροσβεστική να την κόψει με αλυσοπρίονο. Όταν οι πυροσβέστες λοιπόν φτάνουν στο σημείο και ενημερώνονται γιατί ακριβώς πρόκειται ο ένας εξ'αυτών αρνείται και φεύγει. Σε ηχητικό ακούγεται η δικαστική επιτροπή που τον διατάζει να γυρίσει, ενώ ο πυροσβέστης τους αποκρίνεται ''Δεν ασχολούμαι με αυτό, δεν θα κόψετε την αλυσίδα''! Ο κόσμος που ήταν παρών έκπληκτος μόλις αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί, άρχισε να ζητωκραυγάζει για τον πυροσβέστη. Ο πυροσβέστης παίρνει στα χέρια του ένα φυλλάδιο των διαδηλωτών και το σηκώνει κουνώντας το, εμψυχώνοντας ακόμη περισσότερο τους διαδηλωτές. 
O πυροσβέστης κινδυνεύει τώρα να απολυθεί και στην Ισπανία μαζεύονται χιλιάδες υπογραφές για να μην υποστεί κυρώσεις τόσο ο ίδιος όσο και ένας συνάδελφός του που αντέδρασε με παρόμοιο τρόπο.
«Δεν ασχολούμαι με αυτό, δεν θα κόψετε την αλυσίδα».
Έτσι αλλάζει ο κόσμος.
Έτσι και μόνο.
Ο κόσμος αλλάζει τη στιγμή που ακούς τ΄αρχίδια σου και μόνο,
κι αν αυτό ακούγεται σεξιστικό,
εννοώ τη στιγμή που ακούς την καρδιά σου και μόνο.
Τη στιγμή που παύεις να σκέφτεσαι συνέπειες και κυρώσεις.
Τη στιγμή που παύεις να σκέφτεσαι τι θα σου συμβεί αύριο.
Τη στιγμή που παύεις να σκέφτεσαι οτιδήποτε άλλο εκτός από το τώρα.
Τη στιγμή που υπάρχει ενώπιον σου μόνο ένα αίσθημα δικαίου,
που αν δεν το υπακούσεις θα νιώσεις ανθρωπάκι.
Τη στιγμή που αψηφάς το νόμο για χάρη της δικαιοσύνης.
Τη στιγμή που δεν γίνεσαι συνεργός τους στην εξαχρείωση.
Τη στιγμή που λες ως εδώ και όχι παραπέρα.
 Τη στιγμή που τους δίνεις να καταλάβουν πως τους έχεις
και δεν σ' έχουν.
Πως δεν μπορούν ποτέ να σ΄ έχουν.
Πως μερικές οριακές φορές
υπάρχει μόνο το σωστό και το λάθος
και καμία διαβάθμιση ανάμεσα.   
Τη στιγμή που τους δείχνεις ότι είσαι άνθρωπος
που σκέφτεται ελεύθερα και όχι φοβισμένα,
που δρα γενναία και όχι υποταγμένα.
Τη στιγμή που υψώνεις την αξιοπρέπειά σου
απέναντι στην αναλγησία τους,
τότε αρχίζει να κερδίζεται κάτι,
που αποκλείεται στο τέλος να νικηθεί.
Δεν κερδίζει η κτηνωδία ιστορικά.
Η ανθρωπότητα μπροστά πήγαινε
και μπροστά θα συνεχίσει να πάει.
 Δεν θα νικήσουν.
   Θα νικήσουμε. 

 Αναδημοσίευση από e-volos

Λάρισα: Θέλουν να απελάσουν Αλβανό μαθητή - Δεν είχε χαρτιά παραμονής

Συναγερμός έχει σημάνει στη Λάρισα με τον Αλβανό μαθητή, που συνελήφθη από αστυνομικούς, και κινδυνεύει με απέλαση, διότι όπως διαπιστώθηκε δεν διέθετε τα απαραίτητα δικαιολογητικά παραμονής στην Ελλάδα.

Στο ζήτημα παρεμβαίνει η ΕΛΜΕ Λάρισας, η οποία, με ανακοίνωση που εξέδωσε, απευθύνει έκκληση να μη χάσει ο μαθητής τη σχολική χρονιά, επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, ότι «υπήρξε συνεπής στις μαθητικές του υποχρεώσεις, ευγενικός με τους καθηγητές του, συνεργάσιμος με τους συμμαθητές του. Η διαγωγή του ήταν υποδειγματική. Η Αστυνομία σε έλεγχο που έγινε, τον συνέλαβε, γιατί δεν διέθετε τα απαραίτητα δικαιολογητικά, για νόμιμη άδεια παραμονής στην Ελλάδα ως μετανάστης».
Η ΕΛΜΕ Λάρισας ζητεί, από τις αστυνομικές και δικαστικές αρχές, να δοθεί η δυνατότητα στον μαθητή να ολοκληρώσει το σχολικό έτος.
http://www.e-volos.gr/el/topika_1/larisa_8eloun_na_apelasoun_albano_ma8iti__den_eixe_xartia_paramonis.html

7/3/14

Ανεργοι καρκινοπαθείς εκλιπαρούν στα νοσοκομεία να τους παρασχεθεί νοσηλεία, αλλά τους κλείνουν την πόρτα επειδή δεν έχουν να πληρώσουν


Αύριο 8 του Μάρτη είναι η ημέρα της γυναίκας, 

(μέχρι και... ) σήμερα μία (ακόμη) ανασφάλιστη καρδιοπαθής που έπρεπε να χειρουργηθεί επειγόντως πέθανε επειδή δεν την δεχονταν τα νοσοκομεία 
γιατί δεν μπορούσε να πληρώσει!
(τι να γιορτάσεις όταν δολοφονείται τόσος κόσμος καθημερινά;)

Ποιος θα λογοδοτήσει ;





 πηγή : ΕΝΕΤ.GR ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Ανασφάλιστη καρδιοπαθής από τη Θεσσαλονίκη που έπρεπε να χειρουργηθεί επειγόντως πέθανε, επειδή δεν τη δέχονταν τα νοσοκομεία γιατί δεν μπορούσε να πληρώσει. Πριν από δύο μήνες η 60χρονη είχε μιλήσει για τον Γολγοθά της, μαζί με άλλους ανασφάλιστους με σοβαρό πρόβλημα υγείας, σε συνέντευξη Τύπου που είχε δώσει το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης (ΚΙΑ).
Η γυναίκα είχε διαγνωστεί με ανεύρυσμα θωρακικής αορτής και έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα. Αλλά τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης της έκλειναν την πόρτα, επειδή ήταν ανασφάλιστη. Ετσι απευθύνθηκε στο ΚΙΑ Θεσσαλονίκης, όπου οι γιατροί της έδιναν φαρμακευτική αγωγή, αλλά και έψαχναν παράλληλα να βρουν νοσοκομείο που θα τη χειρουργήσει. Δύο μήνες μετά, τη δέχτηκε νοσοκομείο της πόλης. Αλλά η άτυχη γυναίκα πέθανε λίγο πριν μπει στο χειρουργείο.
 Οπως καταγγέλλει η γιατρός, μέλος του ΚΙΑ Θεσσαλονίκης, Χριστίνα Κυδωνά, όποια νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης είχαν αρχικά υποσχεθεί ότι θα δέχονται τα επείγοντα περιστατικά ανασφάλιστων ασθενών, τελικά αθέτησαν την υπόσχεσή τους και ζήτησαν από τους ασθενείς την πληρωμή των νοσηλίων. Υπογραμμίζει ακόμη ότι ανασφάλιστοι ασθενείς που πηγαίνουν στα νοσοκομεία, μόλις πληροφορούνται ότι πρέπει να πληρώσουν τα νοσήλια, αναγκάζονται να φύγουν φοβούμενοι ότι η εφορία μπορεί να τους πάρει και το σπίτι.διαβάστε περισσότερα ΕΝΕΤ.GR ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

6/3/14

"Τα κορίτσια της βροχής" - Γυναίκες που η χούντα βασάνισε και φυλάκισε μιλούν

''.....Γιατι φυλακίστηκαν αυτες οι γυναίκες, γιατι βασανίστηκαν αυτες οι
γυναίκες, γιατι ο άνθρωπος μετατρέπεται τόσο εύκολα σε τερας, γιατί τις
έχουμε ξεχάσει… ; Και αφου τα ερωτηματικά διαμορφώνονται το ένα μετα το
άλλο βρίσκεις τον εαυτό σου να θέτει ίσως το πιο κρίσιμο ερώτημα: Τι
ήταν αυτο το τόσο τερατώδες αμάρτημα αυτών των γυναικών που άξιζε αυτα
τα βασανιστήρια; ....''

 

ΠΗΓΗ: http://www.onalert.gr



Όταν γνωρίζουμε οτι θα πέσει βροχή κάποιοι  αισθανόμαστε μια απογοήτευση
και ένα θυμό πρός την ίδια την φύση καθώς αυτο θα εμποδίσει την
καθημερινότητα μας να λειτουργήσει ομαλά...

Όμως κάπου σε μια φυλακή πριν 40 χρόνια, γυναίκες στερημένες απο τα
στοιχειώδη δικαιώματα τους, ονειρευόντουσαν να νιώσουν την βροχή να
πέφτει στο σώμα τους, όπως έπεφτε παλιά και χανότανε πίσω απο το δυνατό
τους γέλιο. Πλέον για αυτές, η βροχή ηταν ενα όνειρο και ο ήχος της
έπαιρνε πολλές μορφές πίσω απο τα τείχη της φυλακής. Στην φυλακή όπου
βασανίστηκαν ανελέητα επειδή αισθάνθηκαν την υποχρέωση προς την πατρίδα
τους να πολεμήσουν, με τον δικό τους τρόπο, και να μην απαρνηθούν τα
πιστεύω τους. Η βροχή για αυτές τις γυναίκες ηταν η ελπίδα που
ακουγότανε τα βράδυα να χτυπάει τους τοίχους των κελιών τους, ο κρυφός
κώδικας για την επιβίωση τους.



Οι μαρτυρίες των γυναικών στην ταινία της Αλίντας Δημητρίου σε αφήνουν
χωρίς ανάσα και με ενα έντονο 'γιατι' να ηχά στο βάθος της ψυχής σου.
Γιατι φυλακίστηκαν αυτες οι γυναίκες, γιατι βασανίστηκαν αυτες οι
γυναίκες, γιατι ο άνθρωπος μετατρέπεται τόσο εύκολα σε τερας, γιατί τις
έχουμε ξεχάσει… ; Και αφου τα ερωτηματικά διαμορφώνονται το ένα μετα το
άλλο βρίσκεις τον εαυτό σου να θέτει ίσως το πιο κρίσιμο ερώτημα: Τι
ήταν αυτο το τόσο τερατώδες αμάρτημα αυτών των γυναικών που άξιζε αυτα
τα βασανιστήρια;



Η αφήγηση στην ταινία της Αλίντας Δημητρίου συμπλέκεται με το τότε και
το τώρα καθώς χρησιμοποιεί εικόνες απο τα πρόσφατα επεισόδια στο
Σύνταγμα στα ενδιάμεσα. Ωστόσο αν και θα περίμενε κανείς τα επεισόδια
της σημερινής Ελλάδας να μην μπορούσαν να "δεσουν" με αυτα που έγιναν
τότε στο Πολυτεχνείο και κατά την περίοδο της δικτατορίας, οι ομοιότητες
ειναι τόσο συγκλονιστικές που για ένα δευτερόλεπτο βρίσκεσαι ξαφνικά
εσυ στο 1973 και "Τα κορίτσια της Βροχής" στο 2013.



Το "Πολυτεχνείο" δεν ήταν ποτέ μόνο 3 μέρες...





Αξίζει να σημειώσουμε οτι η Αλίντα Δημητρίου είχε αφιερώσει ένα μέρος
της ζωής και του έργου της στους αγώνες των γυναικών στις περιόδους
πολιτικής τραγωδίας στην Ελλάδα και η ταίνια "Τα κορίτσια της Βροχής"
ειναι η τελευταία ταινία μιας τριλογίας.Οι πρώτες δυο ταινίες στην
τριλογία ηταν τα "Πουλιά στον βάλτο" και "Η ζωή στους βράχους". Η Αλίντα
Δημητρίου, από το 1977 ως το 1994, είχε κάνει περισσότερα από 50
ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και το Υπουργείο Πολιτισμου, απεβίωσε σε
ηλικία 78 ετών στις 30 Ιουλίου 2013.
Ε. Παναγιώτου